Inukshuk

Gisteren was voor de eerste keer deze week Whistler Peak open. Dit betekende een enorme hoeveelheid poeder die klaar lag om door te denderen. Uiteraard waren er al volkstammen eerder boven toen wij de eerste lift uit het dal nog moesten nemen.

De aankomst op de top is best bizar. Onder de lift is een stuk uit de laag sneeuw op de rotsen gehakt omdat je er anders niet meer overheen komt. Boven staat ook een Inukshuk, een groot stenen beeld dat normaal gebouwd wordt door de Inuit in het Arctische gebied van Noord Amerika. Tevens is het het logo van de Olympische Spelen in Vancouver in Februari.

Om in de kom te komen waar alle routes lopen moest je je van de rand van de top door een meter brede harde geul werken om op een loei steile helling te komen. Daarna werd het allemaal veel beter en iedere bocht was het zweven door poeder.

De tweede keer boven brak de binding van Marc. De behulpzame ski-patrol heeft de befaamde ducktape oplossing toegepast. Een rol tape om de schoen en de binding wikkelen en knallen maar. Het probleem was alleen dat de makkelijkste route naar het dal 10 km lang was en dat vallen die tijd geen optie was. Uiteindelijk hebben Marc en tape het volgehouden en is de binding gerepareerd. Op naar de peak waar het zicht op dat moment absoluut nul was. Na nog een paar uurtjes (liften sluiten om 3 uur, waarschijnlijk een deal met de locale horeca) hebben we een topdag afgesloten met een biertje of twee...

Vandaag zijn we in de Symphony bowl op Whistler Mountain begonnen. Een deel van het gebied dat vaak dicht was ivm lawines en wind. Hierdoor was het ook nog zonder al te veel sporen. Dit deel bestaat vooral uit freeride terrein. Semi off-piste... het zijn officiële delen van het gebied maar het is allemaal ongeprepareerd en het is alsof je helemaal in de middle of nowhere bent. Dit was echt fantastich. Alles op de toppen was helemaal ingepakt in dikke lagen opgeblazen sneeuw en ijs. De boompjes hadden de meest bizarre witte kappen en je vloog er door poeder tussendoor. Onderaan de kom lagen bossen en de pistes die er tussen lagen waren bijna een met de omgeving. Ik denk dat dit werkelijk de mooiste piste is die ik ooit gezien heb.

Na nog een aantal afdalingen hebben we de Peak 2 Peak genomen. Dit is de lift met de grootste afstand tussen 2 palen (3km) en verbindt Whistler Mountain met Blackcomb. Het is echt een enorm gat en vooral vanuit het dorp is te zien hoe bizar hoog het hangt. Als het allemaal goed opklaart zal ik nog een plaatje posten.

Op Blackcomb zijn we meteen naar de gletsjer gegaan die open was en nu eindelijk redelijk wind vrij. Om daar op te komen moet je de laatste 100 meter naar boven klimmen en vervolgens heb je 10,5km te gaan tot de eerst volgende lift. Helaas was het zicht nog steeds zeer beperkt en hebben we ons niet te veel buiten de paden gewaagd. Ook omdat er de laatste dagen erg veel lawines zijn afgeschoten.

Na nog een laatste afdaling via een heerlijke piste hebben we ook deze dag en eigenlijk ook de week in Whistler afgesloten met zere spieren en een biertje. Tijd voor de hot tub die alle pijn zal verhelpen :)

Vanavond niet te laat naar bed want morgen is het D-day